Op 25 april 2020 werd ik getroffen door een hartinfarct. Een dubbeltje op z’n kant zeiden ze in het U.M.C, temeer daar men vanwege bijkomende hoge koorts pas op de 4e dag erna kon opereren.
Operatie geslaagd, maar wel met als gevolg een opgelopen chronisch hartfalen, omdat de pompfunctie nog slechts 37% bedroeg.
Daarna begon een traject van hartrevalidatie en controles in het ziekenhuis. Na intensieve therapie bleek in januari 2021 de pompfunctie slechts 3% te zijn verbeterd, 40% dus.
Dat was reden om het ziekteverlof te verlengen en in overleg met de Vicaris-generaal van het bisdom en de bedrijfsarts een traject te starten om mogelijk tot afkeuring te komen.
Gevoelsmatig deed dat pijn en ik heb me er dan ook een hele tijd innerlijk tegen verzet. Temeer daar ik graag als pastoor te midden van u werkzaam was.
In Munstergeleen sinds 1995 -26 jaar dus nu- en in Leyenbroek-Ophoven sinds 2006, 15 jaar lang.
Echter, de fysieke en psychische krachten blijken tekort te schieten om nog langer door te gaan.
Dan komt toch het moment -mede door gesprekken met collega’s- dat ik moest toegeven: “het is niet anders, leg je er maar bij neer!’ “Het is mooi geweest “.
Gedurende dat proces was mijn grootste vraag: “wat dán, als het niet meer gaat en er werkelijk een afkeuring volgt?”
De oplossing diende zich in het vroege voorjaar aan in een gesprek met de Abt van een Benedictijnenklooster waarmee ik al 35 jaar bevriend ben. “Wij hebben graag een goede nieuwe buurman, kom maar en we gaan wel ontdekken wat we voor elkaar kunnen betekenen” zo werd ik uitnodigend aangemoedigd. Bij dit klooster was namelijk een mogelijkheid tot zelfstandig wonen ontstaan, en ik heb vervolgens die kans met beide handen aangegrepen. Het is wel niet naast de deur, ik zal verkassen naar midden Frankrijk! Maar ik voel me daar thuis, ken de gemeenschap, kan met hen mee-bidden en -vieren. Dat schept de noodzakelijke voorwaarden om vanaf nu -en het kan gewoon niet anders omdat de krachten ontbreken- een religieus leven van rust en regelmaat te gaan leiden.
Inmiddels is de afkeuringsprocedure positief afgesloten en heeft de Bisschop mij eervol ontslag verleend.
Dankbaar kijk ik terug op de lange jaren dat ik bij u in Munstergeleen en Leyenbroek-Ophoven mocht zijn. De mooiste periode waren wel de historische jaren 1999 tot en met 2007, waarin ik het proces tot heiligverklaring van pater Karel mocht voeren en tegelijkertijd met het parochiële werk de zorg mocht dragen voor het heiligdom van pater Karel, tot in 2013 pater Martin de Korte die zorg graag overnam. Hem en de Passionistencongregatie ben ik heel dankbaar voor het in mij gestelde en geschonken vertrouwen!
Dankbaar herinner ik mij al diegenen die op positieve wijze meewerkten in de parochiegemeenschappen. Weet dat u met uw positieve inzet mij tot grote steun bent geweest bij mijn pastorale werkzaamheid.
Ongetwijfeld zijn er ook dingen die anders hadden gekund. Beter ook. Zeker zullen er ook mensen zijn die misschien zeggen: “wat heb ik aan de Kerk, wat heb ik aan die pastoor, ik heb nooit de kans gekregen hem dit of dat te vertellen”.
Ieder die ik wellicht over het hoofd heb gezien, pijn gedaan misschien of door mijn toedoen niet in zijn geloof is gesterkt, dat spijt mij dan oprecht!
Vandaag zeg ik: “bedankt voor alles wat ik heb mogen delen aan vreugde en aan verdriet op tal van momenten”. Ik wil u bedanken voor het vertrouwen dat u mij gegeven hebt in goede en kwade dagen.
Tot slot zou ik u willen zeggen: “bouw samen de gemeenschap op met straks de nieuwe pastoor. Houdt hoop en goede moed om anderen goede moed en hoop te kunnen geven”.
Of de tijd dat ik in uw midden mocht zijn vruchtbaar is geweest, dat zal de toekomst uitwijzen. In ieder geval laat ik -naar mijn mening- veel goede dingen achter, die ik met de hulp van velen tot stand mocht brengen.
En ik zeg: “het is mooi geweest “! “Dat het u allen en de parochie tot zegen mag zijn”! Moge onze heilige pater Karel daartoe zijn zegenende handen over u en mij uitstrekken!
Omdat ik reeds 1 3/4 jaar “uit het zicht” ben, heb ik in overleg met het kerkbestuur gemeend geen groots afscheid te organiseren, mede ook gezien het hele Corona-gebeuren. Graag zeg ik u gedag op de momenten dat we elkaar vóór mijn verhuizing nog in de parochies tegenkomen.
Het ga u allen goed!
Henricus J.P.T. Broers,
emeritus pastoor
